Przebieg trasy:
Zawoja Markowa (ok. 700 m n.p.m.) – polana Markowe Szczawiny (ok. 1180 m n.p.m.) – Perć Akademików – Babia Góra (1725 m n.p.m.) – Gajówka Hviezdoslava (ok. 890 m n.p.m.) – Oravska Polhora Slaná Voda (ok. 750 m n.p.m.)
Czas przejścia: 6 godz. 05 min.
Niezwykle atrakcyjna krajobrazowo wycieczka, wiodąca przez najwyższe partie masywu Babiej Góry po obu stronach granicy. Trasa biegnie „Percią Akademików” – znanym, najbardziej efektownym (ale i najtrudniejszym) szlakiem, pozwalającym na zdobycie Diablaka od północy, ale umożliwia także odkrywanie uroków południowej, słowackiej, znacznie mniej znanej i spokojniejszej strony „Królowej Beskidów”.
Uwaga! „Perć Akademików” jest szlakiem jednokierunkowym, przeznaczonym wyłącznie do podejścia! Podchodzenie nim w okresie zimowym także jest zakazane.
W kombinacji z trasą IX można zaplanować wycieczkę dwudniową, z noclegiem w schronisku w Slanej Vodzie, lub po stronie polskiej, na Markowych Szczawinach.
Początek trasy na końcowym przystanku busów „Zawoja Markowa”, na granicy Babiogórskiego Parku Narodowego (w znajdującym się tu kiosku należy wykupić bilet do parku). Idziemy za znakami zielonymi w górę Marków Potoku przez Pośredni Bór, początkowo niemal płasko, szeroką drogą, a następnie wyraźniej wznoszącą się ścieżką. W końcu opuszczamy dolinę i podchodzimy stromo, najpierw na grzbiet Suchego Gronia, a później, na dłuższym odcinku, samym grzbietem. W końcu wychodzimy na Kolistą Polanę, na skraju której z lewej dochodzi szlak czarny. Stąd jeszcze tylko kilka minut marszu za znakami zielonymi i czarnymi polany Markowe Szczawiny ze schroniskiem PTTK i węzłem szlaków turystycznych.
Schronisko PTTK na Markowych Szczawinach to jeden z najpopularniejszych obiektów tego typu w Polsce, a zarazem miejsce o ogromnym znaczeniu dla rozwoju turystyki górskiej w naszym kraju. Pierwszy, niewielki budynek drewniany stanął w tym miejscu już w 1906 r. jako najstarsze polskie schronisko w Beskidach Zachodnich. Obecny, nowy obiekt został oddany do użytku w 2009 r. Obok schroniska stoi mniejszy budynek, tzw. Goprówka (w jego tylnej części działa stały posterunek Grupy Beskidzkiej GOPR). Wewnątrz znajduje się bardzo ciekawa ekspozycja Ośrodka Kultury Turystyki Górskiej PTTK.
Z Markowych Szczawin ruszamy za znakami żółtymi i niebieskimi na południowy zachód. Krótko wędrujemy tzw. Górnym Płajem, dawną ścieżką myśliwską wytyczoną w l. 80. XIX w. przez zarząd dóbr leśnych Habsburgów z Żywca, ostatnio poszerzoną i zmodernizowaną przez Babiogórski Park Narodowy. Na najbliższym rozdrożu żegnamy się ze szlakiem niebieskim, który biegnie dalej „płajem”, i za znakami żółtymi schodzimy na ścieżkę, wznoszącą się wyraźnie wzdłuż płynącego nieopodal potoku Szumiąca Woda. Nieco dalej przekraczamy kilka jego źródliskowych potoczków i dochodzimy do uroczej Suchej Kotlinki.
Rozpoczyna się tu najbardziej emocjonująca część trasy – słynna „Perć Akademików”. Podchodzimy stromo wśród coraz bardziej wysokogórskiej scenerii. Stopniowo otwiera się także coraz szersza panorama. Wyżej szlak przecina dawny Piarżysty Żleb, a przed nami widzimy skalną ściankę na bardzo stromym, północnym stoku Babiej Góry – Czarny Dziób. Rozpoczyna się najbardziej eksponowany odcinek trasy. Trawersujemy obryw Czarnego Dzioba, przechodząc po ubezpieczonej łańcuchem, wąskiej półce skalnej. Dalej perć skręca w prawo i pnie się w górę w skos stoku. Kolejne ciągi łańcuchów i pojedyncze klamry pomagają pokonać strome, eksponowane odcinki szlaku, a także najtrudniejsze miejsce – ośmiometrową, niemal pionową ściankę.
Po przejściu ścianki kończą się emocje wspinaczkowe na trasie, ale czeka nas jeszcze strome, mozolne podejście przez fragment kamiennego gołoborza zalegającego górne partie północnych stoków Babiej Góry. Powoli zbliżamy się do szczytowej kopuły Diablaka. Tuż przed wierzchołkiem mijamy po prawej wnękę skalną z figurką Matki Bożej Niepokalanie Poczętej – Królowej Babiej Góry. Obok stoi ułożony z głazów prowizoryczny stół ołtarzowy, przy którym raz w roku, w niedzielę w połowie września, odprawiana jest msza św. w intencji GOPRowców.
Po chwili osiągamy grzbiet i granicę polsko-słowacką, którym biegnie czerwono znakowany Główny Szlak Beskidzki. Skręcamy w prawo i stajemy na Diablaku – głównym wierzchołku Babiej Góry.
Ze szczytu schodzimy za znakami żółtymi, idąc wzdłuż granicy po jej słowackiej (zachodniej) stronie. Po pierwszym, stromym odcinku zejścia skręcamy pod kątem prostym w prawo, opuszczamy granicę i idziemy odtąd łagodnie, obniżając się pomiędzy coraz gęstszymi płatami kosodrzewiny i docierając w końcu do charakterystycznej płyty skalnej, zwanej Diablim Stołem. Następnie kontynuujemy zejście przez Uściańską Polanę, szybko tracąc wysokość. Wchodzimy w las i niedługo później docieramy do szerokiej drogi stokowej z wiatą turystyczną oraz platformą widokową.
Przecinamy drogę i ponownie schodzimy stromo do doliny potoku Bystra. Następnie idziemy wzdłuż tego potoku, już łagodnie. W końcu opuszczamy las i docieramy do węzła szlaków turystycznych obok tzw. Gajówki Hviezdoslava, najwybitniejszego słowackiego poety. Znajduje się w niej ekspozycja muzealna stanowiąca oddział Muzeum Orawskiego z siedzibą w Dolnym Kubinie, poświęcona jednemu z najwybitniejszych dzieł Hviezdoslava – powieści poetyckiej „Hájnikova žena” („Żona gajowego”). Poeta podczas swoich częstych pobytów w niedalekiej Slanej Vodzie zaprzyjaźnił się tutejszym gajowym i jego żoną, a wspomniany utwór jest pokłosiem tej znajomości. Natomiast w stojącym obok dawnym budynku gospodarczym można obejrzeć ekspozycję na temat życia i twórczości Milo Urbana, dziennikarza i pisarza, który tu się urodził i spędził dzieciństwo.
Spod gajówki ruszamy za znakami żółtymi i niebieskimi asfaltową drogą na zachód. Przechodzimy przez most na potoku Bystra i docieramy do rozwidlenia, na którym opuszczamy szlak niebieski i idziemy dalej znów za samymi znakami żółtymi objętą ochroną rezerwatową tzw. Aleją Hviezdoslava. Droga ta wiedzie początkowo przez piękne polany ozdobione potężnymi świerkami, a następnie przez las, cały czas łagodnie się obniżając. Po przejściu całej alei docieramy do mostu na potoku Vonžovec, a za nim – do asfaltowej drogi i nieopodal schroniska turystycznego w Slanej Vodzie, niewielkim przysiółku słowackiej wsi Oravska Polhora, której nazwa wywodzi się od znajdujących się tutaj źródeł solankowych. Istniejące tu uzdrowisko ściągało na przełomie XIX i XX w. pacjentów z całej Europy, jednak w wyniku splotu zdarzeń podczas I wojny światowej i tuż po jej zakończeniu podupadło. W ostatnim okresie pojawiają się plany ponownego wykorzystania tutejszych źródeł. Z pierwotnej zabudowy uzdrowiska zachowała się tylko jedna willa, w której obecnie znajduje się właśnie schronisko.
