W skład zespołu wchodzą: tzw. „stary” kościół wraz z budynkiem poklasztornym, „nowy” kościół i trzy wolno stojące kaplice.
„Stary” kościół pw. Nawiedzenia NMP został wzniesiony w l. 1613-1614 z fundacji Piotra Komorowskiego, ówczesnego właściciela Suchej. Jest budowlą jednonawową, niejednolitą stylowo (bryła zasadniczo późnogotycka z renesansowymi elementami zdobniczymi), z dobudowaną od północy w połowie XVII w. kaplicą Matki Bożej Bolesnej. Na szkarpie opinającej zachodnią ścianę kościoła znajduje się kartusz z herbem Korczak Komorowskich wraz z tablicą erekcyjną świątyni. Ten sam herb umieszczono także na jednej z dwu cennych, renesansowych tafli majolikowych, widocznych w zwieńczeniu arkady łączącej kościół z budynkiem klasztornym.
Wyposażenie wnętrza – w większości barokowe i rokokowe. Centralne miejsce w prezbiterium zajmuje drewniany ołtarz główny, rokokowy, z 1793 r. W ołtarzu znajduje się barokowy obraz Nawiedzenia św. Elżbiety przez Marię. W prezbiterium zachowało się oryginalne drewniane sklepienie kolebkowe ze sceną Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny adorowanej przez aniołów.
Cztery inne drewniane ołtarze znajdują się w nawie. Najciekawszy z nich to ołtarz przy ścianie południowej, późnobarokowy, z 1703 r., ufundowany przez Annę Konstancję z Lubomirskich Małachowską. W jego centralnej części znajduje się rzeźbiony krucyfiks na tle obrazu przedstawiającego św. Marię Magdalenę i widok Jerozolimy w tle.
Budynek dawnego klasztoru kanoników regularnych, późnorenesansowy, pełni obecnie funkcje plebanii. Kanonicy regularni zostali sprowadzeni do Suchej przez Piotra Komorowskiego z klasztoru przy kościele pw. Bożego Ciała na Kazimierzu (obecnie dzielnica Krakowa) i pełnili tu służbę duszpasterską do 1782 r.
W skład pierwotnego założenia wchodziło także siedem kaplic, wzniesionych wokół kościoła. Do dzisiaj zachowały się trzy z nich, z których jedna, z nadbudowaną w XIX w. drewnianą częścią, pełni funkcje dzwonnicy oraz kaplicy przedpogrzebowej.
„Nowy” kościół został wybudowany w l. 1897-1908 r. z fundacji Władysława Branickiego i jego matki Anny, przy finansowym wsparciu parafian. Świątynia zaprojektowana przez znanego krakowskiego architekta Teodora Talowskiego w stylu tzw. „malowniczego eklektyzmu” łączy cechy neoromańskie i neogotyckie. Jest budowlą ceglaną z potężną, 54-metrową wieżą. Wewnątrz zwracają uwagę fragmenty marmurowego ołtarza zaprojektowanego w pierwotnym kształcie przez Zygmunta Hendla, jednak nigdy nie ukończonego, a w l. 60. XX w. gruntownie przebudowany i zmniejszony, boczne ołtarze Serca Jezusa i Męki Pańskiej projektu Franciszka Mączyńskiego oraz polichromia ścienna z 1957 r.
