Późnorenesansowy dwór w Wysokiej jest piętrowym, podpiwniczonym budynkiem, murowanym z kamienia łamanego i cegły, potynkowanym, wzmocnionym w narożnikach szkarpami, nakrytym wysokim dachem czterospadowym.
Wzniesiony prawdopodobnie pod koniec XVI w., gdy właścicielem wsi byli Zebrzydowscy, pierwotnie pełnił funkcję dworu obronnego. Przeprowadzona pod koniec XVIII w. przebudowa nadała mu charakter szlacheckiej rezydencji mieszkalnej. Kolejnymi właścicielami dworu byli: Sierakowscy, Stadniccy, Larischowie, Borowscy (Wężykowie) i Żeleńscy. Po II wojnie światowej we dworze umieszczono szkołę podstawową, która funkcjonowała do 1966 r. Obecnie stanowi własność prywatną.
W otoczeniu zachowały się czytelne do dzisiaj założenia zieleni: ogrodu, parku krajobrazowego i tzw. zwierzyńca (las w przedłużeniu ogrodu dworskiego). Tworzą one wraz z samym dworem zespół o unikatowych wartościach historycznych, architektonicznych i krajobrazowych. Staraniem byłego właściciela dworu na obrzeżu dworskiego parku stanęła drewniana chałupa pochodząca z 1870 r., przeniesiona tutaj z pobliskiej Naprawy. W budynku tym mieściła się pierwotnie wiejska szkółka.
